دکتر محمدرضا اخضریان کاشانی نوشت: در مطالعات جامعه شناسی سیاسی و هنگام بحث از مشارکت سیاسی از رویکردها و نظریات گوناگونی یاد می شود که هریک می تواند تبیینی از چرایی ویا ضرورت مشارکت را در جوامع مختلف بیان کند.
برخی از رویکردها با تاکید بر حضور و رای دهی بر چرایی و چگونگی مشارکت تاکید می کنند و برخی دیگر با پرداختن به ترجیحات انتخاباتی به جهتگیری های سیاسی اشاره می کنند.

برخی رویکردهای دیگر، با نگاه عالی ترین سطوح مشارکت، چشم اندازی کلان از سیاست و اقتصاد و فرهنگ را ترسیم کرده و بر مشارکت به عنوان تامین کننده کلان ترین سطوح نیازهای جامعه تمرکز می کنند و در مقابل گروهی با تاکید بر فرایندهای خرد انتخاباتی نتایج خرد حاصل از مشارکت را برای یکایک جامعه مبنای تحلیل مشارکت در نظر می گیرند.

همچنین در نگرشی دیگر با درنظر گرفتن ابعاد گوناگون جامعه، از مدل ها و الگوهای فرهنگی، سیاسی یا اقتصادی برای تبیین مشارکت بهره می گیرند و با شناخت نظام های انگیزشی جامعه و بسترهای اجتماعی فراگیر و فرهنگ سیاسی حاکم یا عوامل موثر فردی و سیستمی و نهادهای موجود در جامعه و توان بسیج سیاسی و یا فرایندهای مطلوبیت اقتصادی موثر بر گزینش های انتخاباتی سعی در تبیین چرایی و چگونگی مشارکت سیاسی می نمایند.

دکتر قالیباف به عنوان یک کنشگر فعال سیاسی که مشارکت سیاسی خود در فرایندهای کشور را بارها اعلام و اثبات نموده در کنشی جدید، جوانان کشور را به حضور و مشارکت در فرایندهای پیش رو در انتخابات آینده مجلس که در پایان همین امسال برگزار خواهد شد فرا خوانده اند و مشارکت آنان را زمینه ساز ایجاد فصل نوینی در مدیریت کشور دانسته اند.

طبعا می توان با این فراخوان برخوردی از جنس یک کنش سیاسی معمول داشت و یا با نگاه مثبت این اقدام را یک گام مثبت در احیای فرایندهای مشارکت در کشور تلقی کرد یا با نگاه منفی برچسب سیاسی به آن زده و این فراخوان را به یک تبلیغات زودگذر سیاسی تقلیل داد.

مشاهده و طرح هر دو رویکرد از سوی کنشگران کم اطلاع سیاسی یا چالشگران حزبی هم طبیعی است هم مورد انتظار اما ازسوی نخبگان سیاسی و کنشگران راهبردی و صاحبان اندیشه سیاسی چه با رویکرد موافق و چه مخالف غیر قابل پذیرش است.

در هر نظام سیاسی تعداد فرصت هایی که معتمدین نظام به اصلاح از درون ساختارها و فرایندها می پردازند آنقدر زیاد نیست که به راحتی بتوان از آن گذشت و به امید فرصتی تازه نشست. این امر زمانی جدی تر می شود که درخواست اصلاح در سنتی ترین و محافظه کارترین گروه سیاسی کشور منتسب باشد و از درون همین جمع برای اصلاح از درون فراخوان داده باشد.

فراخوان قالیباف یک ریسک سیاسی بزرگ است که می تواند او را از مرکزیت جریان سیاسی متبوعش جدا کرده و برچسب یاغی را بر او تحمیل کند چنانکه می تواند موجب احیای جریان متبوعش شود و آن را از رکودی چندین ساله خارج سازد.
فراخوان قالیباف هم از منظر رویکرد حضور و رای دهی می تواند به تبیین مشارکت سیاسی کمک کند هم از منظر ترجیحات انتخاباتی زمینه ساز فهم سازوکارهای رای دهی گردد.
این دعوت جمعی همچنین هم در عالی ترین سطوح تحلیلی قابل تحلیل است که مشارکت سیاسی را برای بهبود شاخص های کلان سیاسی و اقتصادی و فرهنگی کشور ضروری می داند هم برای یکایک جامعه فرصت های تازه ای تعریف کرده است که مشارکتشان را معنادار می کند.
از سوی دیگراین فراخوان را می توان از منظر سازوکارهای بسیج سیاسی ملاحظه کرد و چگونگی کنش سیاسی در بستر گروه ها و احزاب سیاسی و شکل گیری ائتلاف های تازه و مواجهه با رقبای سیاسی و کادرسازی و نخبه پروری سیاسی را مورد توجه فرار داد که به عنوان یکی از آسیب های جدی جریانات سیاسی کشور پاشنه آشیل احزاب و جریانات بوده است.

همچنین از منظر فرهنگ سیاسی می توان این فراخوان را فصل تازه ای از مشارکت سیاسی در کشور دانست که تحقق جامعه مدنی را مدنظر دارد و به جای تمرکز بر دعوت عمومی برای تکرار یک کنش تاریخ گذشته، جامعه را به ایجاد یک رویکرد تازه فرا می خواند.

قالیباف بناست صدای یک نسل تازه سیاسی شود. می توان این صدا را رساتر کرد و می توان با بی تفاوتی یا بی اعتمادی در گلو خفه کرد.
فرصت ها مثل ابر است ... فراخوان قالیباف را باید جدی گرفت.

فردا