غلامعلی سلیمانی شرکت های ایرانی که خارج از مرزهای کشور هم فعالیت می کنند، از حمایت دولت ها بی بهره اند و به حال خود رها می شوند. یک دلیل عمده این بی توجهی، عدم توجه دولت ها به اقتصاد و ارزآوری غیرنفتی است. اگر روزی دولت به اندازه مسائل سیاسی به اقتصاد توجه کند و حمایت از اقتصاد کشور و فعالیت شرکت های بخش خصوصی را جزیی از سیاست خود بداند، به طور واقعی از فعالیت برون مرزی شرکت های ایرانی حمایت می کند. اما اکنون چرا دولت به این امر مهم بی توجه است؟ یک دلیل عمده این بی توجهی عدم وجود نظام مناسب و جامع برای دریافت مالیات از فعالان اقتصادی است. دولت خود را در فعالیت های ما شریک نمی داند، چراکه مالیاتی از این فعالیت ها کسب نمی کند، بنابراین حمایتی هم در کار نیست.
ایران یک کشور اقتصادی و صادراتی نیست بلکه بیشتر سیاسی و وارداتی است. هیچ استراتژی برای ارزآوری برون مرزی شرکت های ایرانی وجود ندارد. این درحالی است که مسئولان سیاسی کشورهای صادرات محور برای تغییر مسیر مناقصه ها و برنده شدن شرکت هایشان از هیچ رایزنی فروگذار نیستند.
در شرایط کنونی، برای کاهش وابستگی به درآمدهای نفتی راهی جز تولید و صادرات پیش روی ما نیست. اما برای تولید و صادرات به شفافیت مالی در اقتصاد کشور نیاز داریم که وجود ندارد. باید قانونمند بود نه اینکه صرفا قانون داشت. ما در ایران قوانین خوبی داریم اما به واقع چند درصد از این قوانین اجرا می شود؟ نکته مهم دیگر فرهنگ مالیاتی است. اگر دولت شریک من است، از حضور و توسعه فعالیت های من حمایت می کند اما متاسفانه چنین نیست. برای رشد تولید و توسعه صادرات به اصلاح فرهنگ مالیاتی و نظام مالیات ستانی نیاز داریم تا مالیات به حق و درست را از فعال اقتصادی بگیریم نه مالیات زیر میزی و رومیزی. با انجام چنین اصلاحاتی است که می توان واحدهای تولیدی بیشتری ساخت، ارز بیشتری به اقتصاد کشور آورد و اشتغال ایجاد کرد.