گروه بین الملل بازارنیوز: میرعماد قریشی، فعال اقتصادی در گفتگوی اینستاگرامی با بازارنیوز، درباره وضعیت کاری خود گفت:  من مدت ده سال است که در هندوستان اقامت دارم و قبل از آن هم لبنان بودیم و در  حوزه بازرگانی فعالیت داشتیم. از سال ۲۰۱۲ فعالیت اقتصادی را در حوزه‌های مختلفی بودیم، چون در حوزه بازرگانی عمومی کار می‌کردیم، شروع کردیم. در زمینه‌های مختلفی فعالیت کردیم تا سال ۲۰۱۵ که فعالیت‌ها به صورت مستمر از هند به ایران و منطقه خاورمیانه و هم از آن طرف به هندوستان ادامه دادیم.

وی افزود: دلیل این که هند را انتخاب کردیم قبل از اینکه حرکت‌های تجارتی در آن ایجاد شود، یک تصمیم دسته جمعی بود برای چین و هندوستان. چون ما قبل از آن هم با شرق آسیا مراوده داشتیم و خیلی از دوستان تصمیم داشتند که به چین برویم، اما من با یکی از دوستان که مشورت کردم و بیشتر دنبال هندوستان بودیم و زمینه تجارت قبلی هم با هند که داشتیم و تصمیم گرفتیم به هندوستان برویم؛ و این شد که سفر‌های ما به آنجا آغاز شد و تصمیم گرفتیم که بمانیم.

قریشی ادامه داد: ابتدا همه می‌گفتند اسم هندوستان را می‌شنوی فرار کن و خب ما خودمان هم این پیش فرض ذهنی را راجع به هندوستان داشتیم. اما آمدیم و فضا را بررسی کردیم. مردمش از لحاظ فرهنگی به ما نزدیکند و قرابت فرهنگی چندین ساله داریم و تا سال ۱۹۷۴ هم مرز با هندوستان بودیم و این شد که تصمیم گرفتیم بمانیم و خوشمان آمد از هند و بازار و فضای بکری داشت.


*ایرانی‌ها دید خوبی به هندی‌ها ندارند

قریشی درباره دید مردم ایران به هند گفت: متاسفانه هنوز دید خوبی وجود ندارد و با تمامی صحبت‌هایی که م. شود هندوستان برای خیلی از ما ایرانی‌ها ناشناخته است. با توجه به اینکه ما خیلی نزدیکی‌های زیادی با هندوستان از لحاظ اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی داشتیم و داریم و مردم هنوز هندوستان را با بالیوود می‌شناسند و همه جا صحبت از بالیوود است؛ ولی ما اشتراکات زیادی با هندوستان داریم که متاسفانه به سمتش نرفتیم.

وی افزود: روابط ایران و هند برمی گردد به دوره ساسانیان و قبلش در دوره هخامنشیان رابطه تجاری  داشتند و بعد از اسلام. حتی در شبه قاره می‌شود گفت: اسلام بوسیله تجار معرفی می‌شود. تجاری که عمدتا از ایران و شبه جزیره عربستان بودند.   برگردیم به سال ۲۰۱۰ که این ارتباط را بوجود آوردیم و مستمرا رفت و آمد داشتیم و ماندیم. در زمان تحریم‌های اولیه که اتفاق افتاد ما هنوز تجربه بار سنگین تحریم‌ها را نداشتیم. یک مدت دوساله کل کار‌ها متوقف شد و مجبور شدیم در حوزه تحصیلی هم ادامه تحصیل بدهیم و هندوستان را رها نکردیم.


*هند مزیت‌ها و نقاط ضعف مختلفی دارد

قریشی درباره شرایط موجود و فضای هندوستان گفت: من نمی‌خواهم هندوستان را تطهیر کنم. هندوستان یک موقعیت خاصی است و من به همه پیشنهاد می‌کنم. یکی از دلایلی که من این صفحه اینستاگرام (هندنوشت) را زدم، ترجیحم این بود که بیشتر در حوزه اطلاع رسانی باشد. چون همه می‌پرسیدند از ما که هند چگونه است. هندوستان زیبایی اش به این است که همه این موارد را دارد البته یک سری مزیت‌ها دارد و یک سری نقاط ضعف هم دارد و شاید نکات منفی آن برای ما ایرانی مورد پسند نباشد.

وی افزود: مکان‌های کثیف دارد و یکه جا‌هایی بهداشت فردی را رعایت نمی‌کنند و اوایلی که به هند می‌آیید این تفاوت خیلی بیشتر یه چشم می‌آید. اینجا معمولا با دست غذا می‌خورند و کم پیش می‌آید که شما ببینی با قاشق و چنگال غذا بخورند. فست فود‌ها هم به معنی فست فود در ایران نیست؛ آن‌ها در فست فود فقط غذا را گرم می‌کنند و سریع آماده می‌شود. اصلا سوسی و کالباس در اینجا نیست. دو سه سال است که باب شده سوسیس و کالباس که آن هم خارجی‌ها استفاده می‌کنند و خودشان چیزی ندارند.

قریشی ادامه داد: اولین باری که رفتیم، از طرف یه شرکتی دعوت شدیم. موقع ناهار ما خیلی منتظر بودیم که الان قاشق و چنگال می‌آورند، اما دیدم «برگ موز» آوردند. بعد یکی آمد و با ملاقه برنج می‌ریخت روی همان برگ موز. این شناخته شده نیست، اما مردم بی آزاری هستند. این رفتن به هند و دیدن و ارتباط داشتن خیلی کمک می‌کند به آن نگاهی ما متاسفانه از بیرون داریم. مثل نگاهی که شاید خیلی از غربی‌ها به ایران دارند. من در هند دو دوست کانادایی داشتم که تا ۶ ماه نمی‌دانستند من ایرانی هستم؛ و تصور می‌کردند در ایران بادیه نشینی است. فضای ما هم نسبت به هندوستان گا‌ها اینجوری است و این ما را خیلی عقب انداخته است.

وی تصریح کرد: ما با چین خیلی رابطه‌های بیشتری داریم. این عقبه تاریخی که ما با هند داشتیم را متاسفانه گم کردیم. می‌دانید که هندوستان تا سال ۲۰۰۹ این شکوفایی اقتصادی را هم نداشته و فضای سنتی داشته و ما از قدیم شاید تنها در چند محور با هندوستان کار می‌کردند از جمله لوازم و ماشین آلات کشاورزی و محصولات کشاورز که  ما به تدریج عقب کشیدیم از هندوستان و آن‌ها هم بازار ایران را نادیده گرفتند و ما هم بازار آن‌ها را نادیده گرفتیم.


*ماجرای اجاره بندر چابهار توسط هندی‌ها

قریشی درباره اجاره بندر چابهار به هندی‌ها گفت: ما پیشنهاد می‌کردیم به شرکت‌ها که بیایند و در حوزه عرضه محصولات کشاورزی خودشان مستقیم عمل کنند. تازه بعد از هفت هشت سال، بازار هندوستان به واسطه بحث تحریم که پیش آمده، هند در یک گوشه از اخبار اقتصادی ایران آمده، بحث چابهار بوده، بحث کریدور پیوستن هند به اورآسیا بوده و کم کم هند مطرح شده و همه دوست داشتند بدانند که هند چه خبر بوده و الان می‌خواهند  به سمت هندوستان بیایند و فضا را ببیند  و محک بزند و در آن وارد بشوند و بسیار فضای پر پتانسیلی هست. من همیشه پیشنهاد می‌کردم به دوستان بیایید حضوری به هندوستان و محصولات خودتان را عرضه کنید. اما نگاه بیشتر نگاه دفاعی به هندوستان بود.


*هندی‌ها درباره ایرانی‌ها چه می‌دانند؟

این فعال اقتصادی درباره دید مردم هندوستان به ایرانی‌ها گفت: من، چون بیشتر سمت جنوب هندوستان ارتباط داشتم همچنان جنگ ایران و عراق در ذهن آنهاست و در سطح پایین تری از جامعه، تفکیکی بین عراق و ایران قائل نیستند و نمی‌دانند که ایران  و عراق جدا هستند  و دید آن‌ها نسبت به ایران کلا مثبت است. یعنی به دید یک خارجی که می‌خواهد بیاید و یک حرکت انتحاری بکند به آن نگاه نمی‌کنند. دیدشان در حوزه‌های مختلف نسبت به ایران باز‌تر است و خیلی از آن‌ها هم ایران را می‌شناسند و فرهنگ و تاریخ ایران را می‌دانند.

وی افزود: کتاب‌ها و فیلم‌هایی که از ایران پخش شده و آمده اینجا را می‌بینند. مثلا فیلم بچه‌های آسمان خیلی معروف است و خیلی‌ها آن را می‌شناسند، کتاب‌های آقای شریعتی در حوزه روشنفکری خیلی معروف است، کتاب‌های شهید مطهری در حوزه مسلمانان آنجا بسیار معروف است، کتاب حاج آقای شریعتی خیلی معروف است. در گروه‌های مختلف اجتماعی آن‌ها فرهنگ ایرانی شناخته شده است و خب دلیل این هم تاریخی است و تا همین اواخر هم این موضوع کشیده شده است.

قریشی ادامه داد:  اخباری که از ایران میاید و شاید خیلی وقت‌ها هم اخبار درستی نباشد و اینجا هم رسانه‌ها تحت تاثیر هستند، نسبت به آن چیزی که واقعیت دارد. ولی وقتی که با شما ارتباط دارند، گارد ندارند. یعنی با روی باز استقبال می‌کنند در حوزه‌های مختلف. اتفاقا من می‌خواهم بگویم مردم ما هم نگاه بدی نسبت به هندی‌ها ندارند. در کل مردم ما به خارجی‌ها نگاه خوبی دارند. مخصوصا به هندی ها.

وی ادامه داد: یکی از شرکای من هندی است و او الان ایران زندگی می‌کند. من هند هستم و او ایران است. فارسی صحبت می‌کند و مردم همه جا با او صحبت می‌کنند و فصل مشترک ایرانی‌ها و هندی‌ها بالیوود و آمیتا پاچان است و خیلی استقبال می‌کنند و اصلا تحقیر نمی‌کنند. شاید نگاه تحقیر آمیز در ویزای آن باشد، اما خب اینجا هم هست. شما اداره مهاجرت که می‌روی یک وقت‌هایی اذیت هم می‌کنند؛ اما در حالت کلی هم مردم ما تا جایی که من می‌دانم با هندی‌ها ارتباط داشتند و رفتارشان خوب است و زننده نیست و هم هندی‌ها با ایرانی ها.


*در روابط ایران و هند، پاکستان را نباید نادیده گرفت

قریشی درباره روابط هند و پاکستان گفت: هند و ایران یک کمربندی هستند که نمی‌توانند جدا بشوند، اما پاکستان هم جایگاه خودش را دارد. نظر شخصی من این است که در خیلی از جا‌ها پاکستان و هند را از یکدیگر جدا نمی‌کنم، چون این‌ها تا ۴۰ و ۵۰ سال پیش یک کشور بودند. پاکستان و بنگلادش بعد از دوره استقلال هند این‌ها از هم جدا می‌شوند و که به هند شرقی و هند غربی و بعد پاکستان و بنگلادش تقسیم شدند.   این است که از لحاظ کلی من جدا از هم نمی‌دانم. اما از لحاظ سیاسی من بخواهم تفکیک کنم و بگویم که رابطه ما با پاکستانی‌ها نزدیک‌تر است یا با هندوستان، شاید نشود الان گفت.

وی افزود:ما یک سری ارتباطات با پاکستان داریم که دو طرفه ست و برای بقای هر دو است. یک سری ارتباطات مهندسی داریم که ژئوپلوتیک و اقتصادی است و نیاز هم هست و نمی‌توانیم بگوییم هندوستان را به هر دلیلی که در فضای سیاسی ایجاد شده، حذف کنیم. کلی بخواهم بگویم این است که هر دو طرف را باید به یک نحوی مدیریت کرد.


*ایران جایگاهش برای صادرات نفت به هند را از دست داد

قریشی پیرامون رابطه نفتی ایران و هند اظهار داشت: هندوستان یک ظرفیت عظیمی از سمت ایران برای تهیه درآمد‌های نفتی خودش داشته و ایران هم یک مشتری بالفعل برای هندوستان بوده که از استفاده می‌بردند. از سال ۲۰۱۷ که تحریم‌ها خیلی سنگین شد هندوستان هم خیلی تحت فشار بود که  چه کار کند. ما تا سال ۲۰۱۶ هندوستان اولین منابعی که نفتش را وارد می‌کرد ایران بود یعنی در سال ۲۷ میلیون بشکه نفت وارد می‌کرده و این را شما در نظر بگیر که کم شده و جایگاه ایران آمده به هفتم و هشتم رسیده است.

وی افزود: در همین سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ به ۱۷ یا ۱۸ میلیون بشکه در سال رسید. با این تفاوت که ایران برای هند ارزش داشته، چون خرید و فروش سه ماهه می‌داده و آن بحث «شیپ منت» را هم خودش انجام می‌داده و برای هر کشوری این قلقلک دهنده است و چنین آفری را کسی به هند نمی‌دهد؛ نه عراق نه کویت و نه حتی خود آمریکا. برای همین هندوستان به ایران نیاز دارد.

وی تاکید کرد:  ما هم به این‌ها نیاز داریم، نه فقط برای تامین انرژی، بلکه ایران برای بحث کریدور بین المللی که هندوستان به چابهار و از آنجا به روسیه برای رسیدن به بازار اوراسیا و اروپاست. اگر بخواهم مثال بزنم؛ یک قراردادی بسته شده بین ایران هند و روسیه به نام insec این یک کریدور بین المللی حمل و نقلی ترانزیتی بوده برای هند که بیاید بندر چابهار و از آنجا به صورت ترانزیتی به سمت اروپا برود. همین باعث شده که هندوستان در چابهار سرمایه گذاری کند و انجام داد و فضا هم به او داده شد و همکاری شروع شود.

قریشی ادامه داد: مثلا از بازار هندوستان اگر یک کانتینر بخواهد به بازار روسیه برود و اگر بخواهد اروپا را دور بزند، تقریبا ۳۰ برابر قیمت برای آن تمام می‌شود؛ بعلاوه مدت زمانی هم که طول می‌کشد خیلی زیاد است. از مسیر چابهار یک ماه از بمبئی  به روسیه می‌رسد و به همین دلیل هند به ایران نیاز دارد و ایران هم یک خریدار اصلی نفت و گازش هندوستان است. می‌دانید چابهار جز مناطق تحریمی حساب نمی‌شود، به خاطر اینکه هند با آمریکایی‌ها مذاکره کرده و این تاثیر گذار بوده برای ما که از آن فضای تحریمی در بیاید. الان چابهار خیلی فضای بکری  برای سرمایه گذار‌ها در حوزه اقتصادی دارد که بخواهد  این است که علی رغم همه اینها، اگر درصدی بخواهیم حساب کنیم شاید ۷۰ درصد در اتفاقات دوساله با ایران تاثیر گذار بوده است.


*بازار هند با ظرفیت یک میلیارد و ۳۰۰ هزار نفری

این فعال اقتصادی از ظرفیت بازار هند برای سرمایه گذاری صحبت کرد و اظهار داشت: جمعیت کل خاورمیانه بعلاوه ایران را شما جمع کنید ۱۷۰ یا ۱۸۰ میلیون نفر است. همین را بگویم که شما یک میلیارد و سیصد میلیون نفر در هند بازار داری. شما همه جوره در این فضا امکان رشد دارید. در صنایع تبدیلی مواد غذایی، در فرآورده‌های خوراکی، در فرآورده‌های مصرفی بهداشت و درمان.

وی افزود: عمانی که ۶ میلیون جمعیت دارد، به فرض ۳ میلیون آن هم هندی و بنگلادشی هستند، باز هم بازاری که برای هند به درد می‌خورد به درد عمان هم می‌خورد. من اگر بخواهم در حوزه کاری خودم بگویم، چون ما حدود دو سال است در حوزه کشاورزی فعالیت داریم صادرات از ایران به خارج از ایران ما به عمان و دبی و قطر و هندوستان هم کار می‌کنیم حجم مبادلاتی که ما از نظر حجمی میوه کار می‌کنیم با عمان و هندوستان اصلا قابل قیاس نیست.  

وی ادامه داد: مثلا یک محصول را مثال بزنم مثل سیب. حجمی که می‌شود در بازار هندوستان کار بشود بالغ بر ۲ میلیون تن است. این خیلی قابل توجه است. این هم توجه کنید که هندوستان خودش یکی از تولید کنندگان اصلی سیب است. یعنی سیب که تمام می‌شود آن‌ها مجبور هستند برای بازار خودشان وارد کنند. این محصول را وارد می‌کنند و هنوز یکی از مصرف کننده‌های آن محصول هستند.

قریشی افزود: حالا این را می‌شود در زمینه‌های دیگر هم مثال زد. صنایع تبدیلی در شکلات سازی و همچنین فراورده‌های خوراکی اسنک، پفک، پفیلا. این‌ها چند سالی است که اینجا درحال رونق است. حتی صنایع کیف و کفش. من هرچی بگویم اینجا برای کار کردن جا دارد. یعنی شما هر کیفیتی داشته باشی، یک بخشی از بازار را می‌توانی به دست بگیری، چون  تنوع جمعیتی از لحاظ اقتصادی زیادی دارد. شما یک محصولی را از ۱۰ روپیه که می‌شود ۲ هزار تومان ما تا ۲۰۰ هزار تومان می‌توانی سرمایه گذاری کنی. بسته به کیفیتی دارد که می‌خواهی به هندوستان بدهی. راه ورودش هم مختلف است.


*چگونه در هند شرکت ثبت کنیم؟

قریشی درباره عملکرد هندوستان در موضوع ثبت شرکت اظهار داشت: هندوستان در بحث ثبت شرکت و همکاری‌ها یک روال قانونی دارد که شما باید اینجا یک وکیل داشته باشید و او کار ثبت شرکت را انجام می‌دهد و قطعا آن وکیل باید مورد شناس باشد که خدای نکرده مشکلی پیش نیاید. چون داستان‌های ایجنت‌ها که در عمان هم اتفاق افتاد خیلی جا‌های دیگر هم بوده و به اسم ثبت شرکت پول‌های کلان می‌گیرند و در نهایت کار به جایی نمی‌رود. این حقیقتی است و متاسفانه در هر نوع و در همه جا هم هست.

وی افزود: جا‌های مختلفی که شما بخواهی ناآگاهانه بری یه جا و مخصوصا زبان را ندانی و زبان محلی یا انگلیسی در هند با زبان انگلیسی کار‌ها راحت انجام می‌شود باعث سو استفاده از کسایی که می‌خواهند ثبت شرکت کند می‌شود. ولی خب راحتی آن این است که شما یک وکیلی می‌گیری و کار‌های ثبت شرکت را انجام می‌دهی یا با یک شریک تجاری هندی درصدی را باهم شریک می‌شوید و میتوانید صد درصد هم خارجی باشد و مشکلی هم ندارد، ولی هزینه هاش بالاتر می‌رود.

قریشی ادامه داد: در هزینه‌های بعدی فرق می‌کند که شما در چه حوزه‌ای می‌خواهید شرکت ثبت کنید. اگر هم نخواهید در حوزه ثبت شرکت بروی باید شریک شوی با شرکت‌هایی که در هند در حال حاضر موجود هستند و کار می‌کنند. قرار داد می‌بندید و شروع می‌کنید به فروش محصولاتتان. اگر بحث تولیدی باشد مثلا در حوزه سرد خانه‌های صنعتی دولت تا ۸۰ درصد کمک تسهیلاتی می‌کند. علی رغم اینکه به شما زمین می‌دهد، در حوزه ماشین آلات هم کمک می‌کند، وام هم می‌دهد. این فضایی که هست و میشه استفاده کرد.

وی گفت: واحد پول هند روپیه است و هزینه ثبت شرکت برای خارجی‌ها ارزان نیست. مثلا شما از ۵۰۰ هزار روپیه باید در نظر بگیرید. ثبت شرکت مهم نیست و در نهایت ثبت شرکت کار سختی نیست. سختی کار نگهداری ماشین است. یعنی در شرکت دو سال می‌توانی اعلام کنی که من شرکتم ضرر ده بوده و بعد از دوسال امکان ندارد بتوانی از زیر بار مالیات فرار کنی. چون یکی از درآمد‌های اصلی هندوستان مالیات است و به هر ترتیب یا می‌گویند شرکت را ببند یا اینکه چرا باز هستی؟ سال اول به شما تنفس می‌دهند، اما سال دوم می‌گویند ۷۰۰ هزار دلار در سال باید چرخش مالی داشته باشید. سال اول سود و زیانش را کاری ندارم سالیانه به صورت تساعدی زیاد می‌شود.

قریشی تاکید کرد: ثبت شرکت از ۵۰۰ هزار روپیه که میشود حدود ۱۰۰ میلیون ما. الان با ۱۰۰ میلیون یک شرکت می‌زنید و حسابرس معرفی می‌کنید و کد اقتصادی می‌گیرید. مجوز‌های صادرات و واردات را که بگیرید، مجوز‌های کلی از صفر تا صد است و تا یک سال حسابرسی که کار شما را انجام می‌دهد. بستگی دارد به اینکه شما در چه حوزه‌ای کار کنی. اگر بخواهید تولیدی ثبت کنید یا صرفا تجاری می‌خواهید ثبت کنی و هر کدام از این‌ها هم شاخه هایش فرق می‌کند و مثلا شما می‌توانی یک شرکت عمومی تجاری داشته باشید و با آن محصولات دارویی صادر بکنید. برای محصولات دارویی شما باید شرکت تجهیزات پزشکی و دارویی ثبت کرده باشید.


*هند به خدمات سنتی نیاز ندارد

قریشی درباره بازار خدمات در هند گفت: در حوزه خدمات، هندوستان یکی از پایگاه‌های اصلی کل دنیاست و خودش یکی از صادرکنندگان گروه‌های مختلف خدماتی است. از مهندس و تکنسین و پزشک کشور‌های مختلف می‌فرستد، ولی در بعضی از حوزه‌ها مثلا در حوزه فناوری‌های نو و شرکت‌های دانش بنیان قطعا می‌شود فعالیت داشت به شرط اینکه دوستانی که می‌خواهند فعالیت کنند بیایند و فضا را ببینند.

وی افزود:، اما اگر بخواهید خدمات را سنتی در نظر بگیرید، هندوستان خودش اشباع و خیلی هم در حوزه خدمات دهی خلاق است. واقعا هندوستان در حوزه خدمات در همه حوزه‌ها و از لحاظ کالایی هم خدمات پس از فروش عالی دارد و مشتری مداری آن‌ها فوق العاده است. مثلا شما اینجا به فروشگاه بروی و بخوای لباسی را بخری مثلا ۱۰ مدل لباس را برایت می‌آورند. نیم ساعت هم در مغازه هستی انواع مختلف را تست می‌کنی آخرش هم تشکر می‌کنی و می‌روی بیرون؛ طرف اصلا نمی‌گوید شما که می‌خواستی خرید نکنی چرا آمدی و متاسفانه این چیز‌ها در ایران پیش می‌آید یعنی تا جایی که جا دارد در خدمت شما هستند و  خودشان را موظف می‌داند که مشتری راضی باشد. پیش می‌آید که یک محصولی را بفروشند و شما راضی نباشید، اما در کل در حوزه خدماتی فوق العاده هستند.


*چه محصولاتی از هند به ایران وارد می‌شود؟

قریشی درباره محصولاتی  که از هند وارد ایران می‌شود، گفت: اگر بخواهم دسته بندی کنم محصولاتی که از سمت هندوستان هست، مواد شیمیایی و مواد اولیه کارخانجات دارویی است که در ایران استفاده می‌شود. میشینگ خود دارو و محصول نهایی دارو هم می‌دهد، ولی مواد شیمیایی هست که استفاده می‌شود. قطعات و ماشین آلات صنعتی هست و بعضا در حوزه معدن ماشین آلات کشاورزی هست که فضای خوبی دارد خود محصولات کشاورزی است.

وی افزود: یکی از خریدارن اصلی چای و برنج هندوستان، ایران است. شکر، موز، آناناس، انبه و میوه‌های استوایی این‌ها میوه‌هایی است که در حوزه ایران فضای خوبی دارد. در حوزه منسوجات خیلی می‌شود روی هندوستان حساب کرد.  هند یکی از صادر کنندگان قوی منسوجات، پارچه و پنبه  است. در ادویه‌جات خیلی خوب می‌شود فعالیت داشت. ماشین آلات صنعتی که در اروپا با قیمت‌های چندین برابر تولید می‌شود، از شرکت‌های هندی می‌توان تهیه کرد و با قیمت خوب و کارایی نسبتا قابل قبول می‌شود روی آن کار کرد.  در حوزه آب و فاضلاب می‌شود روی شرکت‌ها حساب کرد.  

وی ادامه داد: در همه این زمینه‌هایی که عرض کردم شاید هندوستان خودش تولید کننده نیست. یعنی شرکت‌های بین المللی آمدندد تولید می‌کنند و م یشود گفت: یکی از هد کورتر‌های اصلی شرق آسیای خیلی از  شرکت‌های بین المللی در هندوستان در صنایع مختلف است. صنایع نساجی و ماشین آلات و شهر سازی و صنایع جوشکاری و انواع و اقسام دستگاه‌های جوشکاری، قطعات ماشین آلات صنعتی و قطعه ماشین‌های سواری این‌ها هم یا خود هند با تکنولوژی شرق اروپایی تولید می‌کند یا اینکه خود آن‌ها تولید می‌کنند. صرفا اینکه می‌گویم این فضا هست، در ذهن نیاید که همه این‌ها تولید هند است. این‌ها کلی است.


*زندگی در هند چقدر آب می‌خورد؟

این فعال اقتصادی درباره هزینه زندگی در هند گفت: ما فکر می‌کنیم در هند با هزینه خیلی کم و اقتصادی می‌شود زندگی کرد، اما آن برای ما نیست. یعنی حقیقت این است که شما بخواهی اینجا یک خانه دو خوابهاجاره کنید در منطقه متوسط، حداقل از ۶ و ۷  میلیون تومان هست و حداقل ۳۰۰ دلار هم خورد و خوراکتان به صورت متوسط می‌شود. در نتیجه حداقل شما ۷۰۰ تا هزار دلار ماهانه هزینه دارید. این برای ماست.

وی افزود:، اما خودشان با ۲۰۰ دلار هم زندگی می‌کنند. ۲۰۰ دلار را شما به نرخ ایران حساب نکنید، اینجا یک چیز واقعا حداقلی است. هزینه کارگر می‌توانم بگویم ماهانه از  ۱۵۰ دلار شروع می‌شود. کمتر هم هست و من دارم ارفاق می‌کنم. برای ما ایرانی‌ها باید حداقل هزار دلار در نظر گرفت.


*کرونا فشار اقتصادی شدیدی به هند وارد کرد

قریشی درباره وضعیت شیوع کرونا در هند گفت: کرونا در هند برای ما عجیب است. هند قبل از اینکه ورود کند می‌گفتند هندوستان کلا ۷۰ هزار تخت دارد و این ۷۰ هزار تخت هنوز آپدیت نیست و با بررسی که خودشان می‌کردند این بود که حدود ۳۰۰ میلیون درگیر خواهند داشت؛ بنابراین به این سمت رفت که هزینه‌های قرنطینه را به جان بخرد و تقریبا دو ماه است که قرنطینه اجباری برقرار است؛ و در همین قرنطینه اجباری ۴۶ هزار نفر مبتلا و ۱۵۰۰ نفر هم فوت شدند.

وی افزود: اینجا پلیس هایشان در موضوع قرنطینه خیلی سخت گیر هستند. یعنی شما اینجا دزد نمی‌بینید، چون می‌ترسند.   اولا اگر دزد بگیرند مردم اول او را می‌زنند، بعد پلیس هم ببییند نمی‌پرسد چی کار کردی با همون چوبشان می‌زنند. بنابراینهمین پلیس هایشان سخت می‌گیرند. کلیپی هم که دیدید واقعیت داشت؛ و مردم باید رعایت می‌کردند.

قریشی تصریح کرد: در قضیه قرنطینه اجباری فشار اقتصادی شدیدی به آن‌ها وارد شد. چون بازار‌ها همه خواب بود و هیچ اتفاق اقتصادی نمی‌افتاد و قدرت روپیه هم رفت به سمت دلار و قیمت دلار بالا رفت و الان صحبت این است که وام‌هایی که بانک‌ها پرداخت کردند احتمال دارد در باز پرداخت به مشکل بخورند.


*تحصیل در هند و مشکلات آن

قریشی درباره وضعیت تحصیل در هند و اعتبار مدارک دانشگاهی آن‌ها در ایران اظهار داشت: دانشگاه‌های اینجا از دو سال پیش از  تایید وزارت علوم  و وزارت بهداشت در آمده و  مشکلاتی هم داشته اند. متاسفانه یک سری از ایجنت‌ها  پول گرفتند و بچه‌ها را آن جایی که می‌خواستند ثبت نام نمی‌کردند و زد و بند‌های دانشگاهی داشتند و مشکلاتی پیش آمد.

وی افزود: متاسفانه از دانشگاه مبدا اینجا هم همکاری لازم نمی‌شده و در نتیجه شرایط به این سمت رفت که حوزه پزشکیاز تایید ایران در بیاید، به غیر از چند شهر مثل  دهلی و دانشگاه مالی پار. اما در رشته‌های غیر پزشکی و علوم انسانی و مهندسی، بعضی از دانشگاه‌ها لیستش را وزارت بهداشت و وزارت علوم جداگانه ارائه می‌دهند و سالانه اعلام می‌کنند که برای چه دانشگاه و مقاطعی هستند.

وی تاکید کرد: برای بحث ادامه تحصیل هم باید ببینید رشتتان چیست. من اگر بخواهم پیشنهاد بدهم که بخواهد بیاید هندوستان برای ادامه تحصیل، می‌گوم یک مقطع را بیاید، چون اینکه بماند و سه مقطه را با هم بخواند یک مقدار سخت است. در نهایت بهتر است یک پایگاهی باشد بعد از اینجا یک کشور دیگه هم بروند و آنجا را هم ببینند. البته رشته‌های پزشکی هم قبلا تایید بود و دانشگاه دندون پزشکی و دارو سازی خیلی داشتیم. کزمانی در شهر نزدیک بمبئی (پونا) ۸ تا ۱۰ هزار دانشجوی ایرانی داشتیم در یک برهه زمانی. یا مثلا جنوب هندوستان شهر بنگول ۶ تا ۷ هزار ایرانی تحصیل می‌کردند و غالبا پزشکی بودند.


*بالیوود، صنعت مدرن و پردرآمد هندی‌ها

این فعال اقتصادی درباره سهم صنعت بالیوود در تولید ناخالص ملی هند گفت: من حجم دقیق ارز آوری آن را نمی‌دانم، ولی یکی از صنایع پر پول هندوستان است. یعنی حجم تولید فیلم روزانه هندوستان برابری می‌کند مثلا با کل فیلم‌های تولیدی سال بعضی کشورها. اینجا چند ایالت است و هر ایالت هم خودش سیتی‌های مختلفی دارد علی رغم اینکه بالیوود هست ایالت کاراتاکا یا ایالت کرلا هم هستند. چون هر ایالت برای خودش یک زبان محلی دارد، صنعت فیلم محلی هم دارند و این یکه چیز عجیب و غریب است.

وی افزود: همیشه هم سینماهایشان پر است. امکان ندارد فیلمی بیاید روی پرده و فروش نداشته باشد. حجم فیلم هایشان خیلی زیاد است و آدم تعجب می‌کند؛ و واقعا هم سینما را دوست دارند، چون این‌ها نگاهشان به فیلم فلسفی به اون صورت نیست که باید حتما یک مطلبی  را برساند و یک برداشتی داشته باشید. برای همین کم می‌بینید که اسکار داشته باشند و فضای خودشون را دارند. نمی‌گویم فیلم خوب ندارند، ولی بهآن مرحله نمی‌رسد. چون خود صنعت سینما و مردم می‌خواهند که بزن و بکوب باشد، قهرمان یک مشت بزند همه بیفتند.

قریشی ادامه داد: من شنیدم که اگر در یک فیلمی رقص نباشد، این‌ها سینما را به هم می‌ریزند. مگر می‌شود یک فیلمی موسیقی نداشته باشد. می‌دانم یکی از جا‌های سرمایه گذاری خیلی از شرکت ها، حتی کشور‌های غربیمثل آمریکا حوزه سینمای هند است و می‌دانید این‌ها حوزه‌های تخصصیشان از سمت غرب است. یعنی صنایع به روزی که در هالیوود استفاده می‌شود اینجا هم استفاده می‌کنند.


*ماجرای آزار و اذیت مسلمانان در هند

وی در پایان درباره درگیری پاکستان و هند بر سر کشمیر و مسلمانان هند اظهار داشت: در قضیه مسلمانان، چیزی که من همیشه به دوستان خودم میگم ما خیلی وقتا یک سمت قضیه را می‌بینیم، اما پشت صحنه و تاریخچه و اساس آن را نمی‌بینیم. اینکه بحث رادیکالیزه در این چند ساله در هندوستان افزایش پیدا کرده شکی در آن نیست. خیلی هم خودشان انتقاد می‌کنند چه از هندو‌ها و چه از مسلمانان و چه از ادیان دیگر، اما درباره اتفاقی که در این چند ساله در حال رخ داده،   من همیشه کمان را به سمت خود مسلمانان می‌گیرم.