۱۵ مرداد سال جاری، احمد محمدی، مدیرعامل شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب از تعیین تکلیف ۱۳ بسته دیگر از طرح نگهداشت و افزایش تولید شرکت ملی مناطق نفت خیز جنوب خبر داد و گفت: در نتیجه نهایی شدن فرآیند مناقصات، انتخاب پیمانکاران مشخص شده است و از این میان، قرارداد ۱۱ بسته طی روزهای آینده امضا می شود. به این ترتیب تعداد بسته های تعیین تکلیف شده طرح ۲۸ مخزن به عدد ۱۹ می رسد.
هرچند بررسی ها و اطلاعات بدست آمده نشان می دهد پیمانکاران این طرح ها به طور میانگین حداقل حدود ۸۰ درصد از انجام پروژه ها به دلایل مختلف عقب هستند، اما آنچه از اهمیت ویژه ای برخوردار است، نوع قراردادهای امضا شده با پیمانکاران این بسته ها است که در ادامه به جزئیات آنها می پردازیم؛ جزئیاتی که در ظاهر با هدف افزایش تولید نفت است اما در بلندمدت باعث آسیب جدی به ساختار صنعت نفت کشور می شود.
طرح توسعه ۲۸ مخزن شرکت ملی مناطق نفت خیز جنوب شامل ۲۷ بسته قراردادی است که موجب افزایش و نگهداشت حدود ۶۰۰ هزار بشکه نفت خام در روز می شود.
در این گزارش به نکات ظریفی در ارتباط با الگوهای جدید قراردادی که مربوط به ۲۸ مخزن نفتی مناطق نفتخیز که تحت عنوان EPCF بصورت مجزا به شرکت های پیمانکار بزرگ (GC) یا شرکت های خدماتی، حفاری و شرکت های کوچک EPC به شرط تشکیل کنسرسیوم با شرکت های خدماتی حفاری، واگذار خواهد شد، اشاره می شود.