حسین غلامی (فعال صنفی مستقل بازنشستگان کارگری)، در ارتباط با عدم مشارکت واقعی کارگران و بازنشستگان در اداره امور صندوق تامین اجتماعی گفت: باید پرسید بازنشستگان و کارگران تا چه میزان قدرت تاثیرگذاری در امور صندوق تامین اجتماعی را دارند؟ چند نماینده واقعی بازنشستگان (جامعه ذینفعان اصلی) در اداره و مدیریت صندوق نقش دارند و تا چه حد می‌توانند در تصمیم‌گیری‌ها اثرگذار باشند؛ پاسخ همه این سوالات ناامیدکننده است چراکه بازنشستگان هیچ نقشی در اداره امور صندوق و تصمیم‌گیری‌ها ندارند.

وی ادامه می‌دهد: نگاهی به ترکیب هیات امنای سازمان تامین اجتماعی نیز نشان می‌دهد که ذینفعان اصلی یعنی کارگران و بازنشستگان، هیچ جایگاهی در این هیات تصمیم‌گیر ندارند؛ دولتی‌ها خودشان صندوق تامین اجتماعی را می‌گردانند و هر جور بخواهند بدون رای و نظر کارگران و بازنشستگان، تصمیم می‌گیرند.

او اضافه می‌کند: در نهایت حقوق یک چهارم خط فقر نصیب بازنشستگان می‌شود. می‌گویند سازمان منابع ندارد حتی از پَسِ درمان هم بر نیامده و درمان را حواله بیمه تکمیلیِ بخش خصوصی می‌کنند. اما نمی‌گویند سرمایه‌ها و منابع سازمان تأمین اجتماعی کجا رفت؟ و چرا سازمان منابع برای تأمین یک زندگی مکفی را ندارد؟

غلامی ضمن تاکید بر لزوم تغییر ساختار، ادامه می‌دهد: مهمترین پرسش این است که صاحبان اصلی اموال و دارایی‌های تامین اجتماعی کجا هستند؟ دولت با شرکای خود بر سر گنج سازمان نشسته و هیچ تلاشی برای سازمان‌یابی و مشارکت بازنشستگان و کارگران نمی‌کند -چون به نفع دولت نیست-؛ اگر ارزش واقعی بدهی‌های دولت را در نظر بگیریم و آن را به نرخ روز محاسبه کنیم، درمی‌یابیم دولت هم اکنون بالای یک تریلیارد و سیصد میلیارد تومان بدهی دارد؛ این در حالیست که بازنشستگان قدرت اجتماعی و تشکل‌های قدرتمند و واقعی ندارند. متأسفانه اراده‌ای هم برای حفظ منافع، منابع و اندوخته‌های خود ندارند، دارائی‌ها را به غیر سپرده و در فقر به سر می‌برند.