بعد از او هم تالستوی رمان نویس روس رمان جنگ و صلح را نگاشت و امروزه تصور عمومی بر این است که جنگ و صلح متضاد هم هستند.
بر اساس تعریف قرآن، گاهی در یک جامعه فساد ایجاد می شود توسط جنگ نرم گاهی افساد می شود از طریق جنگ گرم و گاهی اصلاح ایجاد می شود از طریق تبلیغ و هدایت و گاهی اصلاح ایجاد می شود از طریق جنگ گرم که بارزترین این نوع اصلاحات غزوات نبی اعظم بود.

در یکی از آیات، خداوند منان دشمن ترین دشمنان مسلین را کسانی معرفی می کند که کشاورزی و نسل مسلمین را نابود می کنند، امروزه دشمنان انقلاب یک جنگ جمعیتی و زیستی تمام عیاری را علیه مسلمانان و بویژه شیعیان ایران راه اندازی کرده اند که یک محور مهم آن کاهش جمعیت از طریق غذا و محصولات غذایی است، همچنان که سردار جلالی اعلام کرد امروزه به مدد بیوتکنولوژی ژن عقیمی کشف شده است، به حدی که می توانند از طریق غذا از هر 20 بارداری 18 مورد آنرا به سقط برسانند و با همین حربه در یکی از ایالت های هندوستان 30 میلیون از جمعیت آن ایالت کاسته شد.

سالهاست که مدیران جهاد کشاورزی شعار "امنیت غذایی" سرمی دهند، ولی به نظرم در کشوری که سالانه غذای 15 میلیون نفر انسان یا دور ریخته می شود و یا قبل از مصرف هدر می رود، در کشوری که قیمت خرید محصولاتی مانند گوجه، سیب و هندوانه در فصل برداشت به زیر 500 تومان میرسد تا حدی که کشاورز انگیزه برداشت محصول خود را ندارد، باید هدف تامین "ایمنی غذایی" را بیش از امنیت غذایی وجه همت خودمان قرار دهیم.

باور کنیم که خط مقدم سلامت جامعه کشاوزران و دامداران هستند، اینکه سالانه 100 هزار نفر به انواع سرطان ها مبتلا می شود و هزینه های نجومی صرف خرید داروها و تجهیزات پزشکی می شود هزینه کردن این بودجه های نجومی در حوزه درمان، شیپور را از سر گشاد آن زدن است!

باید بخشی از این هزینه ها صرف حمایت از تولید محصولات سالم و ارگانیک شود؛ چرا کسی سوال نمی کند چطور شیطان بزرگ آمریکا که ایران را کاملا تحریم کرده و حاضر به فروش لاستیک هواپیما به ایران نیست در زمینه فروش غذای دام، بذر، اسپرم گاو و محصولات غذایی شرکت های خود هیچ محدودیتی ایجاد نمی کند؟

وقتی صدها بیماری مشترک بین انسان و دام وجود دارد، انتظار می رود قبل از اینکه این بیماری ها از طریق دام به انسان منتقل شود و در نتیجه بخواهیم بودجه های نجومی برای مهار آن بیماری هزینه کنیم چرا بخشی از این بودجه ها را در سازمان دامپزشکی هزینه نکنیم، با اینکه همه می دانیم پیشگیری مهمتر از درمان است.

 وقتی کشاورزان ما از 260 نوع سم استفاده می کنند و بخش مهمی از این سموم مجهول الهویه و یا حتی خارج از رده هستند و تقریبا همه آنها وارداتی است؟ چرا برای جایگزینی سمومی که به صورت قاچاقی از کشوری مثل ترکیه وارد می شود، هزینه تولید سموم بیولوژیک به مراکز دانش بنیان داده نمی شود و یا از تولیدات بالفعلی که برخی از شرکت های با تولید محدود دارند حمایت نمی شود؟